Soms komt iemand terug in je leven...
niet om te blijven, maar om je te laten zien waarom het nooit had kunnen werken.
Hij was mijn veilige haven. Toen ik besloot mijn huwelijk te beëindigen, kwam hij weer in beeld. Niet omdat ik hem zocht, maar omdat het bijna vanzelfsprekend voelde. We hadden een verleden samen. Een goed verleden. Geen drama, geen ruzie, geen verwijten. Het was gewoon het verkeerde moment geweest, en nu, jaren later, leek dat moment ineens weer te kloppen.
En eerlijk? Het voelde fijn. Vertrouwd. Veilig. Hij kende me al, wist hoe ik werkte, wat me raakte en wat me rustig maakte. En dat is iets wat ik zelf allang kwijt was. Ik wist niet meer hoe ík werkte. Ik was mezelf zo verloren in alle chaos, dat ik niet meer wist wat ik nodig had of waar ik voor stond. En hij? Hij liet me dat weer zien, zonder dat hij het zelf doorhad. Hij herinnerde me eraan wie ik was, en ik denk dat hij nooit zal beseffen hoe belangrijk dat voor mij is geweest. Dat is iets waar ik hem eeuwig dankbaar voor ben.
Soms denk ik nog steeds aan hem. Aan hoe hij ergens op zou reageren. Wat hij in een bepaalde situatie zou zeggen. En dan moet ik lachen, want ik hoor hem het gewoon zeggen in mijn hoofd, met precies die toon, die blik. Hij heeft me geleerd dat de wereld soms een stukje leuker en luchtiger kan zijn. Dat niet alles zo zwaar hoeft. En ja, dat mis ik weleens. Maar ik weet ook: wat er ooit was, hoeft niet opnieuw geschreven te worden.
Tot hij, zoals alleen hij dat kan, met die ene zin kwam:
“Als je geen kinderen had gehad, dan had ik het wel geweten.”
Bam. Reality check. Hoe mooi en speciaal het ook voelde, hoe veel ik ook van hem hield, dat was de grens. Als je niet álles van me accepteert – mijn kinderen, mijn chaos, mijn complete leven – dan houdt het op. Bonjour stoephoer. (En ja, mocht hij dit lezen, dan weet hij meteen dat dit over hem gaat. Hi there!)
De chemie tussen ons zal er altijd zijn. Zelfs nu, als ik hem zie, is het alsof de tijd nooit voorbij is gegaan. We drinken, lachen, dollen en trekken elkaar genadeloos door de zeik. Niet zachtzinnig, nee, maar vol erin. “Weet je nog hoe jij dacht dat je écht een punt had toen?” of “Ik snap nog steeds niet waarom ik ooit op jou viel, maar oké.” En vervolgens liggen we samen blauw van het lachen. Maar ik weet ook: dat is waar het stopt. Het verleden was mooi, maar dat hoeft niet opnieuw geschreven te worden. Ik ben hem dankbaar dat hij me liet zien wie ik weer moest worden. Maar dat is genoeg.
En dan mijn spiegel
De relatie die mij het meeste heeft geleerd. Mijn ex-man. De vader van mijn kinderen. Tien jaar lang waren wij samen. Tien jaar lang hebben wij geprobeerd iemand te zijn die we niet waren. Allebei. We waren allebei verloren, allebei hopeloos verlangend dat het zou werken. Dat het ons zou redden. Maar we zagen niet in dat we elkaar niet beter gingen maken. We maakten elkaar slechter.
Jaloezie, geheimen, ruzies waar we allebei koste wat kost ons gelijk wilden halen – het hele circus. We waren zo druk bezig met winnen, dat we niet doorhadden dat we samen verloren. En daar hadden we allebei een aandeel in. Denk maar aan dat gezegde: Voor je met je vingertje naar een ander wijst, wijzen er altijd twee naar jezelf. 😉 Dat geldt voor ons allebei.
En toch… ondanks alles, hou ik van hem. Dat gevoel gaat nooit weg. Hij is de vader van mijn kinderen. En voor hen zijn wij allebei altijd dankbaar. Maar laten we eerlijk zijn: als je een kind krijgt, geef je DNA door. En dat betekent dat je soms naar je kind kijkt en denkt: Motherfucker, dat stuk komt dus van jou. (En ik weet zeker dat hij weleens denkt: Ja hoor, die eigenschap heeft hij echt van zijn moeder.)
Het mooie is: daar leren wij ook weer van. Die kinderen zijn onze spiegel. Ze laten ons onze grootste lessen zien. En ook waarom wij als ouders niet meer samen konden zijn. Soms kijk ik naar hen en zie ik zoveel van hem. En ja, dat is liefde. Maar het is ook een reminder: dit is waarom wij nooit meer samen zullen zijn.
Wij hebben veel geleerd van elkaar. Hij liet me zien hoe sterk ik kon zijn, zelfs als ik mezelf helemaal kwijt was. En ik liet hem zien… misschien hetzelfde. Wij hebben elkaar geleerd hoe belangrijk het is om je eigen grenzen te kennen, zelfs als je daarvoor eerst moet breken. En ondanks alles – alle pijn, alle uitdagingen – zijn wij dankbaar. Hij heeft mij het mooiste gegeven wat er is, en ik hem ook. Maar ook het meest uitdagende. Want als je een kind krijgt, krijg je niet alleen een spiegel, je krijgt ook een stukje van je ex mee. En daar dealen wij allebei gewoon mee. (Met een lach, een traan, en ja, soms een dikke fuck you in stilte.)
Dus mocht je ooit in de spiegel kijken, jezelf écht in de ogen durven aankijken,
vraag jezelf dan af:
Is dit liefde? Of ben ik gewoon bang om los te laten?
Want pas als je het antwoord durft te zien, begint de echte groei.
En o ja… deel 2 volgt nog 😉.
- Naomi