''Waarom boosheid mijn grootste leeraar was''
Ik ga eerlijk met je zijn. Jarenlang had ik geen idee wie the f*ck ik eigenlijk was. Echt niet. Alles wat ik dacht dat ik was – die sterke, zelfverzekerde vrouw die alles aankon – bleek uiteindelijk één grote leugen. Een toneelstuk, gemaakt om mezelf te beschermen tegen wat ik niet wilde voelen. Wat mensen zagen, was een harde buitenkant. Iemand die altijd alles onder controle had, altijd een scherpe mening klaar had, en die niemand dichtbij liet komen.
Maar de waarheid? Vanbinnen was ik bang, onzeker, en compleet uitgeput. Die harde buitenkant was een schild, en dat schild hield niet alleen anderen buiten, maar ook mezelf.
Het begon al vroeg..
Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik 2 jaar oud was. Ik was te jong om te begrijpen wat er gebeurde, maar ik voelde het wel. Het veilige gevoel dat je als kind hoort te hebben, verdween. Eén van mijn ouders was fysiek aanwezig, maar emotioneel vaak niet. En laat me meteen duidelijk maken: ik hou zielsveel van mijn ouders. Ze hebben allebei hun best gedaan met alles wat ze op dat moment wisten en konden. Ik geef ze absoluut niet de schuld van hoe ik me later voelde.
Maar nu ik zelf moeder ben, begrijp ik iets wat ik toen niet kon zien: hoe kun je liefde laten zien als je die liefde voor jezelf niet voelt? Hoe kun je je kind laten voelen dat ze goed genoeg is, als jij jezelf constant tekortdoet? Het betekent niet dat die liefde er niet was – die was er zeker. Maar liefde kun je niet volledig geven als je nooit hebt geleerd hoe dat moet.
Als kind begreep ik dat natuurlijk niet. Wat ik wél voelde, was dat ik iets moest doen om aandacht en liefde te krijgen. Ik paste me aan, deed wat nodig was, en verloor daarbij steeds meer van mezelf.
De boosheid die alles overnam
In mijn tiener- en volwassen jaren werd boosheid mijn standaardmodus. Ik was boos op de wereld, boos op mensen die over mijn grenzen gingen, boos op situaties die me tegenwerkten. Maar als ik nu terugkijk, weet ik dat die boosheid eigenlijk helemaal niet ging over de wereld of andere mensen. Het ging over mij.
Ik was boos omdat ik mezelf keer op keer in de steek liet. Ik zei “ja” terwijl ik “nee” voelde. Ik liet anderen bepalen hoeveel ik waard was. Ik hield iedereen op afstand met mijn harde buitenkant, omdat ik bang was dat ze zouden zien hoe kwetsbaar ik eigenlijk was.
Misschien herken je dit. Misschien voel jij je niet boos, maar juist angstig of onzeker. Misschien probeer je alles onder controle te houden, of sluit je je juist helemaal af. Hoe het er ook uitziet, het komt allemaal op hetzelfde neer: je bent jezelf kwijt.
Het moment dat alles brak
Op een gegeven moment kon ik niet meer. Mijn lichaam gaf het op. Ik had rugpijn, mijn schouders stonden altijd gespannen, en ik voelde een constante onrust. Het was alsof mijn lijf me dwong om stil te staan en eindelijk naar mezelf te kijken.
Het besef dat ik mezelf compleet kwijt was, was beangstigend. Alles wat ik dacht dat ik was, bleek ineens nep. Wie was ik dan nog?
Ik moest stoppen met het toneelstuk. Stoppen met smoesjes en excuses. Ik moest eerlijk naar mezelf kijken. En dat was pijnlijk. Want als je jarenlang hebt gedaan alsof alles oké is, voelt de waarheid als een klap in je gezicht.
De weg terug naar mezelf
Het proces om mezelf terug te vinden, was allesbehalve makkelijk. Ik moest mezelf opnieuw leren kennen. Wat voel ik eigenlijk? Wat wil ik? Waar liggen mijn grenzen? Dat klinkt misschien simpel, maar geloof me: als je dat jarenlang hebt genegeerd, voelt het alsof je opnieuw moet leren lopen.
Ik ontdekte dat mijn boosheid geen vijand was, maar een signaal. Het vertelde me dat ik niet leefde zoals ik wilde, dat ik mijn eigen grenzen niet respecteerde, en dat ik mezelf voortdurend tekortdeed.
Ik leerde hoe belangrijk het is om je grenzen te kennen en te bewaken. Niet vanuit boosheid of frustratie, maar vanuit liefde voor jezelf. En weet je wat ik ontdekte? Dat ik niet perfect hoef te zijn. Dat kwetsbaarheid geen zwakte is, maar juist kracht.
Wat ik nu zie als moeder
Toen ik zelf kinderen kreeg, vielen er zoveel puzzelstukjes op hun plek. Ik zag ineens dingen die ik als kind niet begreep. Ik voelde hoeveel ik van mijn kinderen hou – echt zielsveel – en hoe moeilijk het soms is om die liefde te laten zien als je zelf nog aan het zoeken bent.
Dat veranderde alles voor me. Het is niet genoeg om je kinderen te laten zien dat je van ze houdt. Je moet ze laten voelen dat ze goed genoeg zijn, precies zoals ze zijn. En dat begint bij jezelf. Want alles wat je niet oplost in jezelf, geef je onbewust door.
Ik ben mijn ouders dankbaar. Echt. Want door alles wat zij me hebben laten zien – en ook door wat ik gemist heb – weet ik nu wat ik anders wil doen. Niet omdat zij iets fout deden, maar omdat ik nu zie wat zij misschien niet konden zien: dat liefde begint bij jezelf.
Voor jou, als je dit leest
Misschien voel je je boos, zoals ik dat deed. Of misschien voel je angst, onzekerheid, of gewoon leegte. Misschien ben je het zat om steeds maar te moeten geven zonder iets terug te krijgen. Of misschien vraag je je af: Wie ben ik eigenlijk?
Ik wil je dit zeggen: het is oké. Het is oké om niet alles te weten. Om boos, bang of verloren te zijn. Maar het is ook oké om te zeggen: Ik ben er klaar mee. Dit wil ik niet meer.
In mijn trajecten werk ik met vrouwen zoals jij. Vrouwen die vastzitten in patronen die niet meer werken. Die klaar zijn om hun boosheid, angst of controle los te laten. Die willen ontdekken wie ze écht zijn, zonder alle maskers.
Het is geen makkelijke weg, dat ga ik je niet wijs maken. Maar het is wél de mooiste reis die je kunt maken. Want aan de andere kant van die boosheid, die angst, of die onzekerheid ligt vrijheid.
Ben jij klaar om die reis te maken? Laten we samen jouw muur afbreken en de vrouw achter het masker vinden.
Liefs,
Naomi
Mijn missie is simpel
Vrouwen helpen zichzelf terug te vinden. Niet door trucjes of oppervlakkige oplossingen, maar door samen de diepte in te gaan en de vrouw te ontdekken wie ze écht is. Ik vertel mijn verhaal niet om zieltjes te winnen. Ik vertel het omdat ik weet hoe het voelt om vast te zitten in jezelf, om niet te weten waar je moet beginnen, omdat je het gevoel hebt dat je verdwaald bent.
Laat dit een inspiratie voor je zijn: het is nooit te laat om aan jezelf te werken. Nooit. Jij verdient het om te ontdekken wie je bent, om los te breken van wat je klein houdt, en om het leven te leiden dat bij jou past.
Als je voelt dat dit jouw moment is, weet dan dat ik voor je klaarsta. Samen maken we de reis naar de beste versie van jezelf.
Enne.. 1 ding hé, Jij bent het zó f*cking waard!
