Het verhaal dat ik jarenlang heb genegeerd
Sommige dingen draag je mee zonder ze écht aan te kijken. Je weet dat ze er zijn, maar je stopt ze weg. Niet omdat je het vergeten bent, maar omdat je het niet wíl zien. Omdat het makkelijker is om door te gaan, om te doen alsof het verleden geen invloed meer heeft op je heden.
Maar laten we eerlijk zijn. Dat is bullshit.
Ik heb dit jarenlang weggestopt. Ik wist precies waar de pijn zat, ik voelde het in alles wat ik deed. Maar ik had het mooier gemaakt dan het was. Geromantiseerd, omdat dat makkelijker was dan toegeven wat er echt was gebeurd.
Dat stopt nu.
Ik ga mijn verhaal delen. Niet omdat het leuk is, niet omdat ik medelijden wil, maar omdat het tijd is.
En omdat ik weet dat ik niet de enige ben.
Waarom ik dit deel
Mijn verhaal begon toen ik tien was. Een vriendschap die in het begin perfect leek. Alles was leuk, we lachten veel, het voelde als een veilige plek. Maar nu, jaren later, zie ik wat het werkelijk was: manipulatie. Controle. Isolatie. En uiteindelijk.... pure beschadiging.
Eén persoon kan je leven kapot maken. Eén persoon kan je overtuigingen zo verdraaien dat je niet meer weet wat van jou is en wat van hen.
En als je denkt: ''Dat overkomt mij niet” - dan heb je geluk. Of je hebt het gewoon nog niet door.
Ik deel dit niet om met vingers te wijzen. Ik deel dit omdat er veel meer slachtoffers zijn dan ik mezelf ooit heb gerealiseerd. Misschien herken jij jezelf hierin. Misschien ken je iemand die in zo'n situatie zit. Misschien draag jij zelf ook een rugzak die je allang had moeten opentrekken.
Dat is waar dit over gaat. Je eigen shit aankijken.
Wat kun je verwachten?
Ik ga mijn verhaal stukje bij beetje uitschrijven. Hoofdstuk voor hoofdstuk. Zoals het écht was. Zonder filter, zonder verzachting.
Hoe onze vriendschap begon - en waarom ik toen niets doorhad.
Hoe zij mijn hele wereld werd en anderen uit mijn leven duwde.
Hoe ik geloofde dat ik haar moest redden - en hoe zij mij steeds weer terugtrok.
Hoe ik in haar overtuigingen werd meegenomen en niet meer wist wat van mij was.
Hoe ik uiteindelijk begon te begrijpen wat er echt gebeurde - en hoe ik mezelf ben gaan bevrijden.
Dit wordt geen zoetsappig verhaal. Dit wordt rauw, eerlijk en pijnlijk. En ja, misschien wordt het ook confronterend. Niet alleen voor mij, maar ook voor jou.
Want als jij dit leest en ergens voelt: ''Shit... ik herken dit'', dan is het misschien tijd dat jij ook je eigen verhaal onder ogen komt.
Het verleden laat zich niet wegstoppen. En hoe langer je wacht, hoe harder het terugkomt.
Ik ben er klaar voor. Jij ook?
- Naomi
Mijn verhaal
De onzichtbare draden
Onze vriendschap begon op de sport waar we allebei op zaten. Een plek waar ik gewoon kind kon zijn, waar ik plezier had, waar ik ergens bij hoorde. Totdat zij er een andere lading aan gaf.
Ze blonk uit. Iedereen zag haar talent. Mijn moeder ook. Misschien nog wel meer dan anderen. Ze had kracht, techniek, uitstraling. Mensen keken naar haar. Mijn moeder was trots op haar. En ik keek naar haar op.
Op de sport was zij mijn voorbeeld.
Dus toen ze me steeds vaker opzocht, voelde dat als een enorme eer.
Ik had nooit kunnen bedenken wat me te wachten stond.
Voor de duidelijkheid: ik was tien. Een kind. Ik zat nog op de basisschool. Zij was dertien, een puber, en zat al op de middelbare school.
De jaren na het zoenen
Verward. Dat is het woord dat het beste omschrijft hoe ik me voelde na die nacht.
Ik weet zeker dat zij zich precies zo voelde. Misschien zelfs banger dan ik. Want wat betekende dit? Voor haar, voor mij, voor onze vriendschap?
We spraken er samen over, maar nooit echt. Niet in de zin van wat is dit eigenlijk? of hoe voelen we ons hier echt bij? Nee, dat soort vragen bestonden niet. Ze zei gewoon wat het was. Dit was liefde. Dit was iets moois. Dit hoorde zo.
En dus geloofde ik haar.
Wie mij echt heeft gebroken
Als ik terugkijk, dacht ik altijd dat zij degene was die me het meest had beschadigd.
Haar manipulatie. Haar controle. Haar dreigementen. Het feit dat ze me volledig van de buitenwereld afsneed.
Maar nu, jaren later, besef ik dat de échte schade ergens anders vandaan kwam.
Niet van haar.
Maar van haar moeder.
De dag dat ik werd aangewezen als dader
Ik zal die dag nooit vergeten.