Tussen haat en verlangen

Ze kon hem niet uitstaan. Echt niet. Zijn arrogante grijns, de manier waarop hij altijd een weerwoord had, hoe hij haar tot waanzin dreef met zijn zelfverzekerde houding. Elke keer als ze elkaar zagen, vlogen de woorden hen om de oren – scherpe opmerkingen, hatelijke blikken, een strijd van wie bij de ander het snelste in de irritatiezone zat. 

En hij? Hij vond haar bloed-irritant. Altijd die brutale opmerkingen paraat, die uitdagende blik die hem uit zijn concentratie haalde. Ze was alles war hij niet wilde. Dacht hij. 

Wat ze allebei niet beseften, was dat ze feitelijk elkaars spiegel waren. Alles wat ze in de ander verafschuwden, was precies wat ze in zichzelf niet durfden toe te laten. De manier waarop ze elkaar uitdaagden, elkaar tot het uiterste dreven – het was geen toeval. Het was een reflectie van hun eigen onverwerkte gevoelens, hun eigen verlangens en angsten die ze in de ander zagen en weigerden te erkennen. En juist dat maakte de spanning tussen hen ondraaglijk. 

Totdat ze die avond, in een ruimte vol mensen, oogcontact maakten. Even maar. Maar lang genoeg om iets te voelen knappen. Een spanning die al veel te lang onder de oppervlakte borrelde, zonder dat een van hen het had willen toegeven. Haar adem stokte, zijn kaak verstrakte. Dit was gevaarlijk terrein. 

Ze hadden moeten weglopen. 

In plaats daarvan stonden ze even later in een verlaten gang, veel te dicht op elkaar. Ze rook zijn geur – warm, mannelijk, een vleugje ‘’iets’’ wat haar hoofd licht maakte. Zijn ademhaling was onregelmatig, en haar eigen hart bonkte in haar keel. 

‘’ Dit is een slecht idee,’’ fluisterde ze. 

‘’Verschrikkelijk,’’ antwoordde hij, vlak voordat zijn lippen de hare raakten. 

Het begon als een gevecht. Een gevecht van monden, van handen die elkaar vonden, van lichamen die elkaar opeisten alsof ze al jaren in een verhitte discussie gevangen zaten. Zijn handen gleden over haar rug, vingers die haar heupen steviger tegen zich aantrokken terwijl hij haar tegen de muur drukte. Ze voelde de honger in zijn aanraking, het ongeconcentreerde verlangen dat niet meer te stoppen was. 

Toen hij haar optilde en haar benen zich om zijn middel sloten, voelde ze de hardheid van zijn lichaam tegen het hare. Een zachte kreun ontsnapte haar lippen toen hij haar tegen de muur duwde en zijn mond naar haar hals liet glijden. Zijn tanden schraapte lichtjes langs haar huid, een mengeling van pijn en genot die een golf van warmte tussen haar benen liet opkomen. 

Hij tilde haar op en zonder een woord werden ze een kamer in getrokken. De deur viel dicht achter hen, maar dat leek er niet toe te doen. Hun ademhaling was zwaar, hun lichamen gloeiden van de opgekropte spanning. Haar blouse werd haastig opengetrokken, knopen sprongen los terwijl zijn handen haar borsten vonden. Hij nam geen tijd, had geen geduld, en zij ook niet. Haar nagels groeven zich in zijn rug toen hij haar onder zich trok op het bed, lippen en handen ontdekkend, hongerig, alsof ze al  jaren op dit moment wachtten. 

Zijn mond vond haar borsten, tong warm en speels, terwijl zijn vingers de rest van haar kleding weg stripten. Elke aanraking, elke beweging brandde op haar huid, liet haar verlangen naar meer. Hij wist precies hoe hij haar moest raken, hoe hij haar moest plagen totdat ze haar rug kromde van frustratie en verlangen. 

Toen hij zich naar beneden liet zakken en zijn tong haar meest gevoelige plek vond, spande haar hele lichaam zich aan. Zijn vingers verkenden haar ritmisch, terwijl zijn tong haar langzaam naar de rand dreef. Haar ademhaling versnelde, haar vingers grepen de lakens vast, en hij hield haar stevig vast terwijl hij haar dichter naar het onvermijdelijke duwde, langzaam, doelbewust, totdat haar hele lichaam zich aanspande en ze met een gillende kreun explodeerde onder zijn aanraking. 

Maar hij was nog niet klaar. 

Terwijl ze nog na trilde van haar climax, boog hij zich over haar heen, zijn lichaam perfect tegen het hare. De spanning, de haat, de verleiding – alles kwam samen in dit moment. En toen hij eindelijk diep in haar gleed, voelde ze hoe alle frustratie, alle opgekropte verlangens zich oplosten in iets wat ze nog nooit eerder had gevoeld. 

Het was intens, wild, rauw. Hij nam haar alsof ze van hem was, alsof er geen morgen bestond, alsof hij haar wilde laten voelen wat hij zelf niet onder woorden kon brengen. En zij? Zij gaf zich er aan over, liet zich meeslepen in het gevoel, in de energie die tussen hen opborrelde als een storm die al te lang was onderdrukt. 

Zijn handen hielden haar vast, haar benen geklemd om zijn middel terwijl hij diep in haar bewoog. Elke stoot bracht haar dichter bij de rand, elke kreun, elke aanraking brandde zich in haar geheugen. Ze was vergeten hoe het voelde om zo gewild te worden, om volledig in het moment te verdwijnen. 

En toen het moment daar was, toen hun lichamen samensmolten in een allesverslindende climax, wist ze dat dit anders was. 

Niet zomaar lust. Niet zomaar een fout. 

Want diep van binnen voelden ze het allebei – dit was de spiegel waar ze altijd voor weggerend waren. De energie tussen hen was intens omdat het meer was dan aantrekkingskracht; het was een ontmoeting van zielen die elkaar herkenden, maar nooit hadden willen accepteren. 

Hij bleef nog even boven haar hangen, hun ademhalingen zwaar en synchroon. Zijn hand gleed langs haar kaak, zijn ogen helder en intens. 

‘’ Dit verandert niks,’’ zei ze, haar stem hees. 

‘’Nee,’’ grijnsde hij, terwijl hij haar kin optilde en haar opnieuw kuste, ‘’behalve alles’’. 

- Naomi