Grenzen Verleggen
Het begon als een spel.
Een onschuldige discussie, gelach, een paar te veel glazen wijn en de vraag die alles veranderde.
“Zouden jullie dat ooit doen?” vroeg Liv, haar lippen om de rand van haar glas, haar ogen fonkelend van speelsheid.
Nina lachte, maar er zat iets in haar blik—een flits van nieuwsgierigheid die ze snel probeerde weg te drukken. “Jij wel, zeker?”
Liv kantelde haar hoofd, haar lange, donkere haar viel over haar schouder terwijl ze haar vriendin onderzoekend aankeek. “Misschien. Als het goed voelt.”
Mick, Liv’s vriend, schudde grijnzend zijn hoofd. “Jij hebt geen idee hoeveel geilheid er in je zit, hè?”
Liv gaf hem een speelse stomp tegen zijn schouder, maar de tinteling die door de kamer trok was voelbaar. Ze wist het niet, niet echt. Liv was altijd degene die uitdaagde, flirtte zonder na te denken, de grenzen aftastte zonder te beseffen hoe makkelijk ze iedereen om haar vinger wond.
Nina was het tegenovergestelde. Gereserveerd. Rationeel. Ze analyseerde voordat ze voelde. Maar ergens diep vanbinnen zat iets wat ze nooit had toegelaten.
En dat was waar Isaac, haar vriend, in het spel kwam.
Isaac en Mick leken op elkaar. Niet alleen in uiterlijk—lange lichamen, sterke schouders, diezelfde laconieke houding alsof ze precies wisten hoe de wereld werkte—maar ook in energie. Dominant, maar niet op een manier die je dwong. Op een manier die je liet wíllen toegeven.
Ze waren een spiegel voor elkaar.
En misschien was dat waarom deze grens, deze onuitgesproken fantasie, ineens geen fantasie meer was.
“Dus?” vroeg Mick, zijn stem laag en uitdagend. “Zijn jullie nieuwsgierig?”
Isaac legde zijn hand losjes op Nina’s knie. Zijn blik was niet dwingend, niet sturend. Alleen aftastend. “Wil je het proberen?”
Ze wist het antwoord al voordat haar hoofd het kon inhalen.
Haar knik was klein, bijna onmerkbaar. Maar ze wist dat iedereen het had gezien.
Liv’s glimlach werd breder. “Dan gaan we een grens opzoeken.”
Een week later
De locatie was discreet, exclusief. Geen neonlichten, geen platte sfeer—alles was ontworpen om zintuigen te prikkelen zonder over de grens te gaan.
Liv liep als eerste naar binnen, haar bewegingen soepel, haar hoofd geheven alsof ze hier thuishoorde. Nina volgde, haar lichaam strak van de spanning, maar haar ogen dwaalden direct naar Isaac. Zijn blik vond de hare. Ze hoefde niets te zeggen.
Mick stond losjes naast Liv, zijn hand in haar onderrug, niet bezitterig, gewoon aanwezig. “Klaar voor dit?”
Liv draaide zich naar hem toe en leunde speels dichterbij. “Jij?”
Zijn ogen flikkerden. “Altijd.”
De eerste drankjes gingen soepel. Gesprekken, plagerige blikken, een onzichtbare draad van spanning die zich steeds strakker om hen heen wikkelde. Nina voelde hoe haar lichaam langzaam ontspande, hoe de energie in de kamer begon te werken op een manier die ze niet had verwacht.
Totdat Liv haar aankeek.
“Je voelt het, hè?”
Nina slikte. “Wat?”
Liv’s lippen krulden speels. “Hoe hij hetzelfde voelt als Isaac.”
Nina keek naar Mick. Zijn houding, zijn blik, de manier waarop hij haar bekeek alsof hij haar al kende—het was griezelig hoe bekend het voelde. Maar er was één verschil.
Mick had geen rem.
En dat voelde ze toen hij zich naar haar toe boog, zijn vingers kort langs haar pols liet glijden. Niets groots, niets overdreven. Maar haar lichaam reageerde alsof ze al weken had gewacht op die aanraking.
“Wil je dit?” vroeg hij, zijn stem laag.
Nina’s ademhaling versnelde. Ze wilde nee zeggen, een uitweg zoeken, maar haar lichaam had allang besloten.
En toen zag ze Isaac.
Zijn handen lagen op Liv’s heupen, zijn lippen net te dichtbij haar hals. Liv’s ogen waren gesloten, haar ademhaling zwaar. Ze gaf zich over zonder het te beseffen, zonder te snappen hoeveel intensiteit ze in zich had.
En precies dat beeld deed iets met Nina.
Ze draaide haar hoofd naar Mick en knikte.
“Laat me voelen wat zij voelt.”
De kamer was warm. De gordijnen lieten een zachte gloed binnen, genoeg om de silhouetten te onderscheiden.
Liv lag tegen Isaac aan, haar hoofd in zijn hals terwijl zijn hand loom over haar zij gleed. Ze was totaal in het moment, haar lichaam volledig overgegeven aan het gevoel, en Mick keek er gefascineerd naar.
“Ze heeft geen idee, hè?” mompelde hij tegen Nina.
“Geen idee waarvan?”
Mick draaide zich naar haar toe, zijn vingers zacht langs haar kaaklijn. “Hoe verdomd sexy ze is als ze zich laat gaan.”
Zijn lippen vonden haar hals. Niet bezitterig, niet gehaast. Gewoon verkennend, langzaam, alsof hij haar op de proef stelde. Haar lichaam gloeide, haar ademhaling stokte toen zijn handen langs haar rug naar beneden gleden.
Ze hoorde Liv kreunen, voelde hoe Isaac haar dichter tegen zich aantrok. Nina keek toe, zag hoe haar vriendin zich volledig overgaf aan de sensatie.
En dat gaf haar de moed om hetzelfde te doen.
Mick draaide haar met een simpele beweging tegen de muur, zijn heupen tegen de hare, zijn handen op haar huid. “Je houdt ervan om te denken dat je controle hebt, hè?”
Ze hapte naar adem, haar vingers klemden zich om zijn schouders. “Wat als ik die ook echt heb?”
Hij grijnsde tegen haar lippen aan. “Dat gaan we testen.”
Zijn mond raakte de hare, en dat was het moment waarop alles verdween.
Isaac’s lage kreun. Liv’s gehijg. Haar eigen ademhaling die stokte terwijl Mick haar optilde en haar tegen hem aan drukte alsof hij allang wist hoe haar lichaam werkte.
Zijn handen vonden haar dijen, zijn lippen volgden een pad naar haar sleutelbeen. Hij was anders dan Isaac, maar tóch hetzelfde. Dezelfde kracht, dezelfde vastberadenheid, maar met een andere intensiteit.
Aan de andere kant van de kamer hoorde ze hoe Isaac zijn naam uit Liv’s mond haalde, diep, schor, rauw. Het beeld alleen al deed haar benen trillen.
En toen Mick haar diep aankeek, zijn adem warm tegen haar huid, wist ze dat er geen weg terug was.
“Dit is meer dan nieuwsgierigheid,” fluisterde hij.
Ze glimlachte, haar lichaam brandend, haar hoofd licht.
“Ik weet het.”