Speel je nog steeds, of ben je verloren?
Hij had dit spel al ontelbare keren gespeeld. Blikken vangen, grijzen, net iets te lang aankijken, en dan toehappen. En elke keer opnieuw hetzelfde resultaat: vrouwen die zonder aarzeling in zijn val liepen. Die hem wilden. Die dachten dat ze bijzonder waren.
Hij wist beter.
Maar zij? Zij was anders. En dat irriteerde hem mateloos.
Ze gaf geen kick als hij haar aankeek. Geen nerveus gegieche, geen verlegen wegkijken. Ze was niet onder de indruk. Sterker nog, ze leek zich kapot te ergeren aan zijn aanwezigheid. En precies dát triggerde iets in hem.
Dus hij probeerde haar uit. Net iets te dicht langs haar lopen. Net iets te dicht langs haar lopen. Zijn hand even op haar onderrug laten rusten als hij voorbij kwam. Grapjes maken om haar te laten lachen. Maar het enige wat hij kreeg was een opgetrokken wenkbrauw en een blik die zei: Jij bent zó niet mijn type.
En dat was precies waarom hij haar wél wilde.
Die spanning bouwde zich op, wekenlang. Tot die avond.
Het begon zoals altijd: hij met zijn charme, zij met haar onverschilligheid. Totdat hun blikken kruisten en er iets bleef hangen. Een moment. Een milliseconde te lang. En toen wist hij: dit is het.
Hij kwam dichterbij. Zij ook. Geen woorden, geen afleiding, alleen hun ademhaling die synchroon versnelde.
''Hou je altijd iedereen zo voor de gek?'' vroeg ze, haar stem uitdagend, maar haar ogen verraden haar.
Zijn mond trok een scheve grijns. ''Alleen de mensen die het toelaten''
Ze kantelde haar hoofd in een fractie. ''En ik?''
En toen brak alles.
Haar lippen vonden de zijne of de zijne de hare - hij wist het niet eens meer. Alles ging in een waas. Haar warmte, haar geur, de manieer waarop ze zichzelf tegen hem aandrukte zonder aarzeling. Dit was geen aftasten, geen spelletje meer. Dit was rauw, onmiskenbaar en verdomd gevaarlijk.
Hij had haar tegen de muur voor hij het doorhad, zijn handen onder haar jurk, vingers die haar huid verkenden alsof hij nooit genoeg zou krijgen. Ze kreunde tegen zijn lippen aan en dat geluid schoot rechtstreeks naar zijn onderbuik.
In een roes belandden ze in zijn bed, kleding verdween, vingers en lippen vonden plekken die nog nooit zo goed hadden gevoeld. Ze was snel en gretig, maar controleerde hem op een manier die hij niet gewend was. Geen overgave. Geen gemakkelijke overwinning.
Toen ze bovenop hem zat, haar nagels langs zijn borst, haar mond speels naar zijn hals afzakte, voelde hij hoe alles in hem zich aanspande. Dit was anders.
Fuck.
Hij wist het al voordat hij het toe wilde geven. Dit was niet zoals de rest. Dit was geen nacht die hij de volgende ochtend zou vergeten. Dit was gevaarlijk.
En precies op het moment dat ze zijn naam kreunde in zijn oor, terwijl zijn handen haar heupen steviger vastgrepen en hij haar dieper naar zich toe trok - precies dáár besefte hij het.
Shit.
Hij had zijn spel verloren.
En hij wis niet of hij ooit nog wilde winnen.